Συμπληρώνονται φέτος 102 χρόνια από την επίσημη έναρξη της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου από το οθωμανικό/τουρκικό κράτος, που ξεκίνησε «επίσημα» στις 19 Μαΐου 1919. Την ημέρα εκείνη ο Μουσταφά Κεμάλ εισήλθε έφιππος στην Αμισό (Σαμψούντα) του Πόντου, εκκινώντας τις επιχειρήσεις εθνοκάθαρσης των Ελλήνων του Πόντου, στο πλαίσιο της εξολόθρευσης όλων των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής. Ήταν η αρχή ενός εγκλήματος που μέχρι σήμερα παραμένει ατιμώρητο.
Τα γεγονότα που συνέβησαν στα Γλυκά Νερά είναι κυριολεκτικά φρικιαστικά. Μια εικοσάχρονη γυναίκα και μητέρα στραγγαλίστηκε, ο σύζυγός της δέθηκε σε καρέκλα, το βρέφος τους βρέθηκε πάνω στη νεκρή μητέρα και το κατοικίδιο ζώο της οικογένειας κρεμάστηκε. Δεν μπορεί αυτό το βάρβαρο και αποτρόπαιο έγκλημα να μείνει ατιμώρητο. Πολύ περισσότερο όμως, δεν μπορεί η πολιτική για την αυτοάμυνα στο πλαίσιο της οικιακής εστίας και παράλληλα η πολιτική για την επιτήρηση των δημόσιων χώρων να παραμείνει η ίδια. Πρέπει να αλλάξει «χθες».
Στις 8 Μαΐου του 1945 ο στρατάρχης Βίλχελμ Κάιτελ έφτασε στο Κάρλσχορστ του Βερολίνου. Ήταν περίπου 11 η ώρα το πρωί όταν ο ψηλόσωμος Πρώσσος στρατιωτικός - βαρύς, σκυθρωπός και ψυχολογικά καταρρακωμένος, κράτησε για τελευταία φορά στα χέρια του τη στραταρχική του ράβδο ως ο εν ενεργεία αρχηγός του Γενικού Επιτελείου των Γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων και υπέγραψε την άνευ όρων παράδοση της ναζιστικής Γερμανίας στους Συμμάχους, ΗΠΑ, ΕΣΣΔ και Ηνωμένο Βασίλειο, παρουσία εκπροσώπου της Γαλλίας. Επρόκειτο για την τελευταία σελίδα στο μεγάλο βιβλίο πόνου και αίματος που γράφτηκε στα πεδία των μαχών της δεύτερης μεγάλης παγκόσμιας σύρραξης του 20ού αιώνα.
Η άτυπη πενταμερής διάσκεψη στη Γενεύη για το κυπριακό δεν μας έκανε σοφότερους, αλλά θα πρέπει να μας έχει κάνει οπωσδήποτε πιο υποψιασμένους. Επρόκειτο για ένα προδιαγεγραμμένο «ναυάγιο», το οποίο αποκάλυψε ωστόσο, για πρώτη φορά με τόσο ωμό τρόπο, τις επιδιώξεις της Τουρκίας και του Ψευδοκράτους. Δηλαδή τη με κάθε τρόπο παρέμβαση και κυριαρχία επί της μαρτυρικής μεγαλονήσου.
Αρκετές φορές έχει γραφτεί ένας
συγκεκιμένος αφορισμός για την αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Ότι είναι εκείνο
το πολίτευμα στο οποίο ο πολίτης απλώς ψηφίζει κάθε τέσσερα χρόνια και εν τω
μεταξύ οτιδήποτε σημαντικό συμβαίνει στο κράτος και την κοινωνία επιφυλάσσει
για εκείνον τον ρόλο του παθητικού δέκτη. Η πανδημία καταδεικνύει - με τρόπο
οδυνηρό φυσικά - ότι «πολίτης» σε μία σύγχρονη δημοκρατία σημαίνει πολλά
περισσότερα.
