Πλησιάζει η δύση αυτής της χρονιάς και η ανατολή της νέας.
Θα κληθούμε ή θα... αυτο-κληθούμε να εκφράσουμε ευχές. Εξαιρώντας την υγεία, που αυτονοήτως είναι η πρώτιστη ευχή για όλους, το νόημα των υπολοίπων ευχών, αντευχών, λόγων και σχολίων είναι προσωπική επιλογή.
Πολλές σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου πριν αποφασίσω τελικά να γράψω αυτό το κείμενο. Κυριότερη όλων το αν αξίζει τον κόπο. Ύστερα από την προσωπική τραυματική εμπειρία της απόπειρας εκπόνησης διδακτορικής διατριβής σε ελληνικό πανεπιστήμιο είχα αποφασίσει να μην ασχοληθώ με το ζήτημα ούτε σε επίπεδο… τηλεγραφήματος. Οι λόγοι σχετίζονται ευθέως με την ψυχική υγεία του γράφοντος. Παρ’ όλα αυτά, γεγονότα και μαρτυρίες με οδηγούν στο να γράψω με σκοπό αφενός να κάνω δημόσια αυτή την «κατάθεση» και αφετέρου να ενημερώσω όσους νέους επιστήμονες σκέφτονται να ασχοληθούν με τη διδακτορική έρευνα στο πεδίο των ανθρωπιστικών επιστημών στην Ελλάδα.
Την ώρα που η πολιτισμένη χριστιανική Δύση συγκεντρωνόταν στο Παρίσι για να παρακολουθήσει τα νέα θυρανοίξια της Notre-Dame, κάπου στην άλλη άκρη του χάρτη η Συρία έπεφτε στα χέρια των τζιχανιστών ανταρτών. Το καθεστώς του Μπασάρ Αλ Άσαντ αποτελούσε παρελθόν. Το Σάββατο της 7ης Δεκεμβρίου 2024 ήταν η μέρα της επιβεβαίωσης του διαιρεμένου κόσμου μας. Αλλά και η μέρα του τέλους της πολιτικής αφέλειας.
