Δημοκρατία στην κοινωνία, αλλά όχι στα πανεπιστήμια

 

Μερικές σκέψεις μου για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου της 17ης Νοεμβρίου 1973.

1. Δυστυχώς, η επέτειος του πολυτεχνείου έχει μετατραπεί εδώ και πολλά χρόνια σε ένα αριστερίστικο φολκλόρ. Αριστεροί φοιτητές ελέγχουν δίκην μπράβων ως face control την είσοδο του πολυτεχνείου και επιτρέπουν να μπει και να καταθέσει στεφάνι μόνον όποιος πολιτικός κρίνουν οι ίδιοι ότι πληροί τα εχέγγυα της ιδεολογικής καθαρότητας.

2. Οι ελάχιστοι πραγματικοί αγωνιστές που βγήκαν μπροστά τότε, το 1973, όταν η συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας ήταν καλά βολεμένη στη "δουλίτσα της", έδρασαν ηρωικά -και πατριωτικά, κρατώντας ελληνικές και όχι παλαιστινιακές ή αναρχικές σημαίες - μέσα σε εκείνες τις δύσκολες ιστορικές συνθήκες. Έκτοτε σιώπησαν και σιωπούν μπροστά στην πανηγυριώτικη διαπόμπευση του ιστορικού νοήματος της μεγάλης πράξης αντίστασης κατά της δικτατορίας.

3. Το πολυτεχνείο δεν έριξε τη χούντα του Παπαδόπουλου, αλλά την κλόνισε. Την κλόνισε τόσο που το καθεστώς ανετράπη από ένα απείρως χειρότερο και εθνικά εγκληματικό. Αυτό του Δ. Ιωαννίδη. Γεγονότα γνωστά σε όσους έχουν κατέχουν τα στοιχειώδη, αλλά τα οποία σχεδόν τεχνηέντως αποσιωπώνται αυτές τις μέρες.

4. Σήμερα, όπως εύστοχα διάβασα και σε άλλο σχόλιο και υιοθετώ, η δημοκρατία που υπάρχει στην κοινωνία ίσως είναι περισσότερη από τη δημοκρατία που υπάρχει μέσα στα πανεπιστήμια. Και αυτό είναι το τραγικότερο που θα μπορούσε να συμβεί ύστερα από εκείνη τη φωτεινή στιγμή της ελληνικής νεολαίας.

Οι δεκαετίες του 1980 και του 1990 εμβάθυναν τη δημοκρατία στη χώρα μας, εις βάρος όμως της δημοκρατίας εντός των πανεπιστημίων της χώρας μας.

Πώς μπορεί, κατόπιν τούτου, η εκάστοτε κυβέρνηση να επιθυμεί την προσέλκυση ξένων φοιτητών στα ελληνικά πανεπιστήμια - κρατικά ή μη κρατικά - όταν δεν έχει κατορθώσει να επιλύσει αυτό το στοιχειώδες; Την εξασφάλιση δημοκρατίας και πολυφωνίας μέσα στο ναό της αμφισβήτησης και της γονιμοποίησης νέων ιδεών, όπως θα έπρεπε να είναι ένα πανεπιστήμιο.

Θα κατέληγε κανείς ότι κάποτε θα πρέπει να ξεπεραστούν αυτές οι πολιτικές και κοινωνικές αγκυλώσεις και να προχωρήσουμε μπροστά ενσωματώνοντας στη συλλογική μας μνήμη ένα ελάχιστο κοινά αποδεκτό μήνυμα εκείνης της σημαντικής πράξης.

Έχω μεγαλώσει πολύ για να αισιοδοξώ τόσο. Γνωρίζω καλά ότι οι ΠΟΛΛΟΙ βιοποριζόμενοι από τον εκμαυλισμό της μνήμης τέτοιων γεγονότων δεν έχουν άλλη δουλειά στη ζωή τους και έτσι αποφάσισαν να καπηλευτούν τους αγώνες των ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ άλλων.

Ας ευχηθούμε τουλάχιστον όσα δεν μπορεί να λύσει η πολιτική βούληση να τα λύσει ο πανδαμάτωρ χρόνος, ίσως αρκετά μετά και από την έκλειψη της δικής μας ελαχιστότητας.