Συμπληρώνονται σήμερα εννέα χρόνια από το φόνο του 15χρονου τότε, μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό της Ελληνικής Αστυνομίας Επαμεινώνδα Κορκονέα.
Ο θύτης έδρασε προφανώς καθ' υπέρβασιν εξουσίας και γι' αυτό ορθά τιμωρήθηκε από την ελληνική δικαιοσύνη με φυλάκιση, με μια απόφαση που ανακοινώθηκε λιγότερο από δύο χρόνια ύστερα από την τέλεση του εγκλήματος.
Τον φόνο του παιδιού ακολούθησε η μαζική δολοφονία μιας πόλης, της Αθήνας. Επί ένα 20ήμερο η πρωτεύουσα έγινε κρανίου τόπος. Πάμπολλες ομάδες "αναρχικών", "γνωστών-αγνώστων" ή "μπαχαλάκηδων", όπως ονομάστηκαν αργότερα, επιδόθηκαν σε καψίματα, σπασίματα μικρομεσαίων καταστημάτων, πλιάτσικο ιδιωτικών επιχειρήσεων, καταστροφή δημοσίων υπηρεσιών, ισοπέδωση περιουσιών. Η αστυνομία ακολούθησε, καθ' υπουργική εντολή, μια τακτική κατευνασμού, όντας από ωσεί παρούσα έως εντελώς απούσα.
Από τότε πέρασαν χρόνια. Η Ελλάδα βυθίστηκε στην κρίση. Η εφαρμοζόμενη λιτότητα γονάτισε και εξακολουθεί να γονατίζει μεγάλα κοινωνικά στρώματα. Η κοινωνική αντίδραση ήταν αναμενόμενη. Όχι όμως και εντελώς αθώα. Στο διάστημα 2010-2015 η Αθήνα κάηκε ξανά τουλάχιστον τρεις ή τέσσερις φορές. Άλλες πόλεις της χώρας γνώρισαν επίσης βίαια επεισόδια. Πρωταγωνιστές πάντα, τα "παιδιά" των συλλογικοτήτων. Παιδιά ως επί το πλείστον όχι "λαϊκών" μικρομεσαίων οικογενειών. Όχι παιδιά που μοιράζουν φυλλάδια, όχι παιδιά που κάνουν ντελίβερι για να βγάλουν τα προς το ζην μέχρι να πάρουν πτυχίο και να συνεχίσουν να κυνηγούν τη ζωή τους από άλλο μετερίζι.
Αλλά παιδιά ευκατάστατων οικογενειών, με πολλούς γόνους πολιτικών ανάμεσά τους.
Τα "παιδιά" που πρωταγωνιστούν στα σκηνικά βίας είναι παιδιά μιας κοινωνίας ομφαλοσκοπούσας. Μιας κοινωνίας που δεν επιθυμεί - ποτέ δεν επιθυμούσε στην πραγματικότητα - να συνδιαλαγεί με όποιον διαφωνεί μαζί της. Πρόκειται για μια κοινωνία που γοητεύεται από τη βία στη σιωπηρή πλειοψηφία της. Όταν δεν την ψηφίζει, την επικροτεί με την απραξία της ή της πατά like στο Facebook.
Και φυσικά ως βία δε νοείται μόνο η σωματική-υλική βία. Νοείται η λεκτική, η ψυχολογική, η διαδικτυακή βία, που συχνότατα είναι τυφλή, απρόσωπη, ανυπόγραφη, σαδιστική.
Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης: Η φράση κοινοβουλευτικών ανδρών "εμείς είμαστε ο νόμος" να μην προξενεί εντύπωση σε κανέναν. Σε ελεύθερη μετάφραση: "Νόμος είναι ό,τι λέει η πλειοψηφία. Η μειοψηφία να πάει να πνιγεί". Κι όταν δεν είμαστε πλειοψηφία, χρησιμοποιούμε κάθε θεμιτό και αθέμιτο, έννομο ή έκνομο (λέγε με "βία") μέσο προκειμένου να επιτύχουμε τον σκοπό μας, που είναι να ανέλθουμε στην εξουσία.
Το κείμενο αυτό δεν είναι επιστημονικό δοκίμιο ούτε διεκδικεί δάφνες επιστημοσύνης. Είναι η αγωνία και η αγανάκτηση ενός ανθρώπου που ήταν συνομήλικος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, όταν εκείνος έφυγε από αυτόν τον κόσμο τόσο άδικα. Τότε, ο γράφων δεν έφυγε από τη σχολική τάξη για να πάει να πετάξει νεράτζια στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής, όπως έκαναν αρκετοί συμμαθητές του.
Γιατί; Γιατί όσα βιβλία και να διαβάσει στη ζωή του, θα θυμάται πάντα τη σχεδόν παιδιάστικη φράση που πρωτοέμαθε από ανθρώπους που κατείχαν τη φαιά ουσία που σήμερα ελλείπει δραματικά από τις ζωές μας:
Η βία γεννά βία.
Η βία γεννά βία.
Μετά τιμής.
ΓΘ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε εδώ το σχόλιό σας.