1. Υπάρχουν οι σταθεροί, γνωστοί εχθροί της Ενωμένης Ευρώπης, δεξιών
και αριστερών αποχρώσεων. Αυτοί περιμένουν πάντα στη γωνία για να χαρούν
με τα στραβοπατήματά της, να μιλήσουν για εθνική απομόνωση, να
αποθεώσουν κάθε διεθνή λαϊκιστή και στο φινάλε να μας ενημερώσουν ότι ο
κορωνοϊός δεν υπάρχει και είναι κατασκεύασμα των Αμερικανών, των
Κινέζων, της Μοσάντ και των Ελοχίμ. Συνήθως είναι οι
ίδιοι που ασκούνται στη διαρκή καταγγελία, σπέρνουν λόγο μίσους και δεν
αντιτείνουν ουδεμία πρόταση για τα πραγματικά προβλήματα των κοινωνιών.
2. Υπάρχουν οι σταθεροί παπαγάλοι - άκριτοι ακόλουθοι μιας
ψευδεπίγραφης ευρωπαϊκής κανονικότητας. Αυτοί είναι πάντα ικανοποιημένοι
με την υφιστάμενη κατάσταση. Αγαπούν την Ευρώπη στο βαθμό που η πρόοδός
της δεν θίγει συγκεκριμένα ισχυρά κράτη (να μη λέμε ονόματα) ή σχέσεις
με διάφορους τρίτους (να μην ονομάζουμε).
3. Υπάρχουμε κι εμείς, όσοι πιστεύουμε στην πραγματική ευρωπαϊκή ενοποίηση. Όσοι θεωρούμε ότι το ευρωπαϊκό σχέδιο, αν μπορεί να προχωρήσει ουσιαστικά, μπορεί να προχωρήσει μόνο μέσω της εμβάθυνσης της συνεργασίας των κρατών-μελών σε μία σειρά τομέων πολιτικής (λ.χ. άμυνα, ασφάλεια, μετανάστευση, οικονομία, περιβάλλον, ενέργεια). Κοινές πολιτικές σημαίνει κοινές λύσεις σε κοινά προβλήματα. Άρα και κοινή ανάληψη πρωτοβουλιών και ρίσκων.
Προσωπικά, λόγω απόψεων και λόγω επιστημονικής ιδιότητας, δεν θα μπορούσα να μην ανήκω στην τρίτη κατηγορία. Πιστεύω σταθερά ότι η Ελλάδα διέπρεψε πάντοτε όταν συμμετείχε ως ισότιμος εταίρος σε ισχυρά γκρουπ κρατών, εισφέροντας σε αυτά όχι απλώς την αίγλη της ιστορίας και του πολιτισμού της, αλλά κυρίως την οξύνοια των ανθρώπων της και το σημαντικό διπλωματικό κεφάλαιό της.
Η ευόδωση του ευρωπαϊκού σχεδίου προς μια κατεύθυνση πέραν της δημοσιονομικής συνεργασίας προϋποθέτει την ενίσχυση της Ένωσης - επιτέλους - με πολιτικά χαρακτηριστικά.
Αν ούτε η τωρινή παγκόσμια κρίση του κορωνοϊού - που χτυπάει αδυσώπητα χώρες, έθνη και σύνολα κρατών - δεν ξυπνήσει από τον ύπουλο λήθαργό τους συγκεκριμένες ευρωπαϊκές ηγεσίες, η κατάληξη δεν αποκλείεται να είναι ριζοσπαστική. Τα νομικά εργαλεία για μια τέτοια εξέλιξη υπάρχουν ήδη και μάλιστα προβλέπονται σε ένα βαθμό από το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο συνασπισμός των 9 με τη συμμετοχή της χώρας μας δεν είναι τυχαίος. Εννέα χώρες που ισοδυναμούν με το 57% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης και που έχουν ήδη στους κόλπους τους τους τρεις ισχυρότερους στρατούς στην Ευρωπαϊκή Ένωση αυτή τη στιγμή (Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα). Αξιοσημείωτα νουμεράκια για να τα έχουμε στο νου μας.
Τέλος, αναφορικά με την Ελλάδα, προς εικονομάχους και εικονολάτρες των δύο πρώτων στρατοπέδων, θυμίζω τη φράση του Ελευθερίου Βενιζέλου:
"Δεν υπάρχουν εθνικά δίκαια, μόνον εθνικά συμφέροντα".
3. Υπάρχουμε κι εμείς, όσοι πιστεύουμε στην πραγματική ευρωπαϊκή ενοποίηση. Όσοι θεωρούμε ότι το ευρωπαϊκό σχέδιο, αν μπορεί να προχωρήσει ουσιαστικά, μπορεί να προχωρήσει μόνο μέσω της εμβάθυνσης της συνεργασίας των κρατών-μελών σε μία σειρά τομέων πολιτικής (λ.χ. άμυνα, ασφάλεια, μετανάστευση, οικονομία, περιβάλλον, ενέργεια). Κοινές πολιτικές σημαίνει κοινές λύσεις σε κοινά προβλήματα. Άρα και κοινή ανάληψη πρωτοβουλιών και ρίσκων.
Προσωπικά, λόγω απόψεων και λόγω επιστημονικής ιδιότητας, δεν θα μπορούσα να μην ανήκω στην τρίτη κατηγορία. Πιστεύω σταθερά ότι η Ελλάδα διέπρεψε πάντοτε όταν συμμετείχε ως ισότιμος εταίρος σε ισχυρά γκρουπ κρατών, εισφέροντας σε αυτά όχι απλώς την αίγλη της ιστορίας και του πολιτισμού της, αλλά κυρίως την οξύνοια των ανθρώπων της και το σημαντικό διπλωματικό κεφάλαιό της.
Η ευόδωση του ευρωπαϊκού σχεδίου προς μια κατεύθυνση πέραν της δημοσιονομικής συνεργασίας προϋποθέτει την ενίσχυση της Ένωσης - επιτέλους - με πολιτικά χαρακτηριστικά.
Αν ούτε η τωρινή παγκόσμια κρίση του κορωνοϊού - που χτυπάει αδυσώπητα χώρες, έθνη και σύνολα κρατών - δεν ξυπνήσει από τον ύπουλο λήθαργό τους συγκεκριμένες ευρωπαϊκές ηγεσίες, η κατάληξη δεν αποκλείεται να είναι ριζοσπαστική. Τα νομικά εργαλεία για μια τέτοια εξέλιξη υπάρχουν ήδη και μάλιστα προβλέπονται σε ένα βαθμό από το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο συνασπισμός των 9 με τη συμμετοχή της χώρας μας δεν είναι τυχαίος. Εννέα χώρες που ισοδυναμούν με το 57% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης και που έχουν ήδη στους κόλπους τους τους τρεις ισχυρότερους στρατούς στην Ευρωπαϊκή Ένωση αυτή τη στιγμή (Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα). Αξιοσημείωτα νουμεράκια για να τα έχουμε στο νου μας.
Τέλος, αναφορικά με την Ελλάδα, προς εικονομάχους και εικονολάτρες των δύο πρώτων στρατοπέδων, θυμίζω τη φράση του Ελευθερίου Βενιζέλου:
"Δεν υπάρχουν εθνικά δίκαια, μόνον εθνικά συμφέροντα".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε εδώ το σχόλιό σας.